[189] ZGUBIONE PIÓRA

Kolejne ATC przygotowane na comiesięczną zabawę wymian na blogu ArtGrupy
Kiedy przeczytałam temat wymianki od razu przyszły mi do głowy słowa wiersza 
Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej


 Kto pogubił te pióra różowe na niebie
Aniołowie kochania, kochania, kochania
Popłynęli daleko nie do mnie i ciebie
Lecz tam gdzie szyby płoną snem oczekiwania

Aniołowie miłości pióra pogubili
Niosąc w dal rozkosze, rozkosze, rozkosze
Różowe pocałunki, nieskończoność chwili
I pełne łez amfory i róż pełne kosze

Jedno pióro wionęło nad tym naszym domem
Gdzie w oknie brak złotego płomienia
I zawisło nad nami różowym ogromem
I zawisło nad nami żałością wspomnienia

Kto pogubił te pióra różowe na niebie
Aniołowie kochania, kochania, kochania
Popłynęli daleko nie do mnie i ciebie
Lecz tam gdzie szyby płoną snem oczekiwania
                                                                                                                                                Maria Pawlikowska-Jasnorzewska  



Atc nie za bardzo udane, miało wyglądać inaczej ... ale nie wyszło :)

Kto pogubił te pióra różowe na niebie
Aniołowie kochania, kochania, kochania
Popłynęli daleko nie do mnie i ciebie
Lecz tam gdzie szyby płoną snem oczekiwania

Aniołowie miłości pióra pogubili
Niosąc w dal rozkosze, rozkosze, rozkosze
Różowe pocałunki, nieskończoność chwili
I pełne łez amfory i róż pełne kosze

Jedno pióro wionęło nad tym naszym domem
Gdzie w oknie brak złotego płomienia
I zawisło nad nami różowym ogromem
I zawisło nad nami żałością wspomnienia

Kto pogubił te pióra różowe na niebie
Aniołowie kochania, kochania, kochania
Popłynęli daleko nie do mnie i ciebie
Lecz tam gdzie szyby płoną snem oczekiwania


[sł. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska]tekst poezja-spiewana.pl

Kto pogubił te pióra różowe na niebie
Aniołowie kochania, kochania, kochania
Popłynęli daleko nie do mnie i ciebie
Lecz tam gdzie szyby płoną snem oczekiwania

Aniołowie miłości pióra pogubili
Niosąc w dal rozkosze, rozkosze, rozkosze
Różowe pocałunki, nieskończoność chwili
I pełne łez amfory i róż pełne kosze

Jedno pióro wionęło nad tym naszym domem
Gdzie w oknie brak złotego płomienia
I zawisło nad nami różowym ogromem
I zawisło nad nami żałością wspomnienia

Kto pogubił te pióra różowe na niebie
Aniołowie kochania, kochania, kochania
Popłynęli daleko nie do mnie i ciebie
Lecz tam gdzie szyby płoną snem oczekiwania


[sł. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska]tekst poezja-spiewana.pl